WYBÓR IGLAKÓW

Sukces uprawy zależy od jakości zakupionych roślin oraz zaplanowanej koncepcji ogrodu. Ważny jest zatem właściwy dobór odmian, stosowny do miejsca ich przyszłej ekspozycji, np. odmiany będące tłem dla innych gatunków, lubiące miejsca zacienione bądź stanowiące enklawę roślin płożących. Częstym błędem bywa wybieranie odmian, które bardzo nam się podobają, a o których niewiele wiemy. W konsekwencji może okazać się, że zakupiona roślina nie spełnia naszych oczekiwań, np. jest zbyt wrażliwa na niskie temperatury i wymaga zupełnie innych warunków klimatycznych.

PRZYGOTOWANIE PODŁOŻA

Często dochodzi do tego, że iglaki mimo postępowania zgodnie ze sztuką ogrodniczą i dużych nakładów poniesionych na zabiegi pielęgnacyjne zamiast się rozwijać, marnieją w oczach. Dzieje się tak, ponieważ większość naszych gleb to ziemie zasadowe, nienadające się do sadzenia roślin iglastych. Iglaki najlepiej przyjmują się na terenach lekko kwaśnych, dlatego niezbędna jest zmiana odczynu gleby. Można to osiągnąć, stosując gotowe podłoże dla roślin iglastych, które zapewnia odpowiednie pH, dobrą strukturę i sprzyja rozwojowi symbiotycznych mikroorganizmów podobnie jak w naturalnym środowisku leśnym. Można też w celu zakwaszenia zastosować nawóz o charakterze kwaśnym, np. Fructus Iglak, ewentualnie torf.

SADZENIE IGLAKÓW

Po dokonaniu właściwego wyboru drzewek i krzewów iglastych należy ze szczególną rozwagą przystąpić do sadzenia. Podstawowym i najczęściej popełnianym błędem jest nadmierna koncentracja roślin na małej powierzchni. Zjawisko wydaje się naturalne, ponieważ zakupiony młody materiał jest stosunkowo niewielki, perspektywa do pełni wzrostu odległa, a miejsca wokół tak dużo, że zaczynamy rozmieszczać rośliny zbyt blisko innych. Po kilku latach wszystkie wrastają w siebie i nie pomaga nawet cięcie w celu przywrócenia estetyki miejsca. Musimy mieć zatem świadomość, że urządzanie ogrodu jest procesem, który trwa kilka, kilkanaście lat, a nawet, jak twierdzą niektórzy, całe życie.

Starajmy się kupować rośliny iglaste razem z bryłą korzeniową, stanowią one bowiem najlepszy materiał do nasadzeń przez cały okres wegetacyjny. Po wyjęciu rośliny z pojemnika należy zwrócić szczególną uwagę na system korzeniowy i w razie potrzeby usunąć wszystkie nadgniłe lub uszkodzone końcówki korzonków za pomocą sekatora. Roślinę trzeba posadzić w taki sposób, aby szyjka korzeniowa (zgrubienie widoczne na pędzie głównym) była umiejscowiona równo z powierzchnią gruntu. Wolną przestrzeń w wykopanym wcześniej dołku najlepiej wypełnić podłożem specjalistycznym, dobrze ugniatając.

Rośliny bez bryły korzeniowej należy tak umieścić, aby korzenie nie podwijały się do góry. Sadząc iglaki w okresie wiosennym, warto uformować wokół rośliny niewielkie zagłębienie (w kształcie miski) z ziemi, po to aby woda w trakcie opadów lub podlewania trafiała bezpośrednio w strefę korzeni. Sadzenie jesienne wiąże się z koniecznością ochrony młodych roślin przed mrozem. Osłony wykonuje się z materiałów naturalnych, takich jak włóknina, papier falisty, słoma. Po posadzeniu roślinę należy bardzo obficie podlać, aż do utworzenia błota, spowoduje to wypełnienie wolnych przestrzeni przy korzeniach wodą, która wypycha pęcherzyki powietrza, chroniąc system korzeniowy przed procesami gnilnymi.

NAWOŻENIE

Zdrowy i niepowtarzalny wygląd naszych iglaków zależy w dużej mierze od ich umiejętnego nawożenia. W tym celu polecamy doskonale zbilansowany, wzbogacony mikroskładnikami nawóz mineralny Fructus Iglak. Zawarte w nim żelazo i magnez dbają o soczyste, pełne kolory nawożonych roślin, a pozostałe biopierwiastki zapewniają ich zrównoważony wzrost i rozwój oraz odpowiednią zimotrwałość. W przypadku roślin iglastych zastosowanie tego nawozu zapobiega brązowieniu igieł. Forma granulatu oraz odpowiednia kompozycja składników powodują, że są one uwalniane stopniowo, dzięki czemu nawóz ma długotrwałe działanie.

Fructus Iglak można stosować w ogrodach i parkach w okresie od wczesnej wiosny do końca sierpnia. Dawkę roczną w ilości 0,8–1,0 kg/10 m² zaleca się podzielić na dwie części – pierwszą z nich zastosować wiosną wraz z ruszeniem wegetacji, a drugą w okresie czerwiec–sierpień. Nawóz rozsiewamy równomiernie w promieniu nieco przekraczającym obrys korony drzewa lub krzewu. Po wykonaniu zabiegu nawożoną powierzchnię należy podlać odpowiednią ilością wody.

W okresie późnojesiennym proponujemy zastosowanie nawozu o nazwie Fructus Jesienny. Jest to nawóz fosforowo-potasowy z mikroskładnikami bez zawartości azotu, dzięki czemu lepiej przygotuje nasze rośliny do przezimowania.

ODCHWASZCZANIE

Rośliny iglaste powinny być utrzymywane w glebie, w której powierzchnia wokół pnia jest odchwaszczona, nieobsiana trawą ani żadnymi roślinami okrywowymi. W ten sposób zapewniamy roślinom właściwe napowietrzenie, nawodnienie oraz pobieranie składników pokarmowych. Podłoże możemy odchwaszczać w sposób mechaniczny, przekopując glebę niezbyt głęboko niewielkimi widłami lub szpadlem oraz wybierając starannie wszystkie kłącza i podziemne rozłogi chwastów, nie uszkadzając systemu korzeniowego naszej rośliny. Możemy również zastosować dostępne na rynku herbicydy. W takim wypadku jednak należy bezwzględnie stosować się do instrukcji na opakowaniu. Nieumiejętne stosowanie tych środków może bardzo zaszkodzić naszym iglakom.

ŚCIÓŁKOWANIE

Ściółkowanie gleby bezpośrednio pod drzewami uniemożliwia rozwój chwastów oraz ogranicza parowanie wody. Obecnie jest to zabieg bardzo powszechnie polecany. Najczęściej używamy do tego celu torfu albo kory sosnowej. Ściółkowanie należy wykonać warstwą o grubości do 5 cm.

PRZYCINANIE IGLAKÓW

Cięcie roślin iglastych nie musi być zabiegiem wykonywanym systematycznie. W przypadku gatunków, które wytwarzają tzw. strzałę (prosty pień), np. jodeł i świerków, cięcie należy ograniczyć wyłącznie do usuwania konkurujących przewodników. Nie należy również ciąć samoformujących się odmian oraz roślin karłowych. Stosunkowo proste jest cięcie żywotników, jałowców, cisów, choin i cyprysików. Pierwsze cięcie po okresie zimowym przeprowadzamy późną wiosną, po ustąpieniu fali mrozów w celu usunięcia gałęzi uszkodzonych i porażonych przez choroby – jest to cięcie sanitarne.

W okresie letnim możemy przeprowadzić tzw. cięcie formujące, jednak zabieg ten powinna wykonać osoba, która ma doświadczenie w podobnych czynnościach. Unikniemy w ten sposób niepożądanych błędów. Formując koronę roślin iglastych o pokroju innym niż płożące, trzeba pamiętać, że musi ona być jak najszersza u podstawy – zapewni to dostęp światła i tym samym zapobiegnie opadaniu igieł na niższych gałęziach. Nigdy nie należy robić cięć później niż w sierpniu (z wyjątkiem żywopłotów zwartych), gdyż możemy w ten sposób doprowadzić do przemarzania pędów.

PORADY KOŃCOWE

Nie sadźmy roślin liściastych bardzo blisko iglaków, ponieważ mogą obijać ich gałązki, powodować opadanie igieł i uszkodzenie pędów. Ważną sprawą jest też przygotowanie roślin do okresu zimowego poprzez związywanie form kolumnowych i jajowatych, co chroni je przed rozłamywaniem przez śnieg. W przypadku gdy mamy psa i planujemy posadzenie żywopłotu, musimy wydzielić miejsce między ogrodzeniem a szpalerem, tak aby zwierzę, biegając, nie uszkadzało naszych roślin.