Marchew

Głęboki i silny system korzeniowy (palowy) marchwi sprawia, że roślina ta nie ma zbyt wysokich wymagań wodnych. Lubi gleby gliniasto-piaszczyste lub torfowe. Na glebach ciężkich i zlewnych występują u niej poważne deformacje korzeni. Marchew nie lubi też gleby świeżo wapnowanej, dlatego ewentualna regulacja odczynu powinna zostać realizowana co najmniej rok przed jej uprawą. Zaleca się uprawiać ją dopiero w drugim lub trzecim roku po oborniku, co zapobiega rozwidleniu korzeni i porażeniu przez połyśnicę marchwiankę.

Marchew jest warzywem wrażliwym na brak boru, miedzi i cynku. Niedoborowi tych mikroskładników można zapobiec, stosując nawozy wieloskładnikowe, takie jak np. Fructus Ogrodnik, Fructus Plantator, Plantena z borem i Plantena Max. Należy ich użyć w terminie 3–4 tygodni przed siewem, przy czym trzeba je dobrze wymieszać z glebą. Nawożenie azotem wczesnych odmian marchwi powinno wynosić 0,8–1,2 kg N/100 m², dawkę taką w postaci np. saletry amonowej zastosować można jednorazowo na 10 dni przed siewem. Pod późniejsze odmiany marchwi dawkę w ilości 1,2–2,0 kg N/100 m² podzielić należy na dwie części: przedsiewnie i w fazie intensywnego wzrostu naci (nie później jednak niż do połowy lipca). Przy zastosowaniu dawek azotu należy uwzględniać ilość tego składnika wprowadzoną z nawozami wieloskładnikowymi.

Pietruszka korzeniowa

Pietruszka to roślina o średnich wymaganiach glebowych, wrażliwa na niedobór wody w okresie kiełkowania i wschodów oraz w czasie tworzenia korzenia spichrzowego. Lubi gleby zasobne w próchnicę, o dużej pojemności wodnej. Nie lubi gleb ciężkich i zlewnych. Pozostałe wymagania klimatyczno-glebowe i nawozowe są w tym wypadku podobnie jak u marchwi.

Seler

Seler jest warzywem o bardzo dużych wymaganiach wodnych, przy czym niedobór powoduje powstawanie dużej ilości korzeni bocznych. Największe zapotrzebowanie na wodę występuje w okresie grubienia i dorastania korzenia. W związku z tym seler wymaga gleb strukturalnych, mających możliwość utrzymania wody oraz zasobnych w próchnicę i składniki pokarmowe. Nawożenie obornikiem należy stosować w roku poprzedzającym uprawę. Seler jest również rośliną o dużych potrzebach nawozowych. Optymalna zawartość (w mg/dm³) przyswajalnych form składników mineralnych w glebie wynosi: 100–130 N, 60–80 P, 200–250 K, 60–80 Mg, 1000–1500 Ca.

Nawozy wieloskładnikowe, takie jak np. Fructus Ogrodnik, Fructus Plantator i Plantena, należy stosować tak jak w przypadku marchwi. Seler jest rośliną wrażliwą na brak boru. Brak tego składnika powoduje pękanie u nasady starszych liści, hamuje wzrost rośliny, a na korzeniu spichrzowym pojawiają się brunatne plamy. Dawki azotu (uwzględniając wprowadzenie N z nawozami wieloskładnikowymi) dla odmian wczesnych wynoszą ok. 1 kg N/100 m² (uprawa na oborniku) i 1,5 kg N/100 m² (bez obornika), ⅔ dawki 7–10 dni przed sadzeniem rozsady, resztę ok. 4 tygodnie później. Odmiany późne wymagają dawki 1,5–2,0 kg N/100 m² (jedną część przed sadzeniem, drugą w lipcu). 

Burak ćwikłowy

Burak, podobnie jak seler, jest rośliną o dużych wymaganiach związanych z wodą. Szczególne zapotrzebowanie na wodę pojawia się w fazie 2–3 liści oraz gdy silnie rozrasta się korzeń spichrzowy. Roślina nie lubi gleb zlewnych, podmokłych i kwaśnych. Do uprawy buraków ćwikłowych zdecydowanie najlepsze są gleby piaszczysto-gliniaste, strukturalne i zasobne w próchnicę. Odczyn gleby powinien być dobrze uregulowany (pH powyżej 6,0) – roślina źle reaguje na świeże wapnowanie. Burak nie wymaga nawożenia organicznego, może być uprawiany w 2–3 roku po oborniku.

Nawozy wieloskładnikowe, takie jak np. Fructus Ogrodnik, Fructus Plantator, Plantena z borem i Plantena Max, należy stosować wczesną wiosną i dobrze wymieszać z glebą. Nawożenie azotem wczesnych odmian buraka (uwzględniając wprowadzenie tego pierwiastka z nawozami wieloskładnikowymi) należy zastosować jednorazowo przed siewem w dawce 0,5–0,8 kg N/100 m². Odmiany późne w dawce 0,8–1,2 kg N/100 m² stosować w dwóch terminach: ⅔ dawki przedsiewnie i ⅓ w fazie 3–5 liści.